Nooit meer!

23 November

In de trein van Hanoi naar Da Nang.

De treinreis van Hanoi naar Da Nang duurt 17 uur. Aangekomen met de taxi bij de station lijkt de station vrij groot, eenmaal binnen is de station vrij klein met weinig stoelen. Ik ging op de grond zitten, omdat alle stoelen al bezet waren. Het was nog vroeg ik had nog ruim een uur nog de tijd.

Een trein arriveerde, maar is niet te zien dat het de goede trein was.

Een hoop mensen gingen opstaan en liepen richting de trein, ik zag dat deze trein 15 min eerder was dan mijn trein en ging toch voor de zekerheid vragen aan de dame die bij de ingang stond in te checken. Verdomd het is mijn trein straks rijd hij ook nog eerder weg. Ik pakte gauw mijn spullen, had geen tijd om mijn backpack tas nog fatsoenlijk op mijn rug te dragen en hield hem schuin hangen aan één schouder en aan de andere hand mijn trolley.

Het eerste wat het me opviel toen ik binnenstapte dat het een hele oude trein was.

Ik ging naar mijn coupe zoeken en dacht, dit ga ik niet trekken. De trein was niet alleen oud, was ook roestig en vies.

  In de coupé stonden twee stapelbedden, ik had de beneden bed en ging op mijn opgemaakte bed zitten. Twee Aziatische meisjes die 2 min later kwamen, klommen gauw na mijn in hun bed en lagen binnen twee tellen te slapen.

De trein reed weg en begon gigantisch te bewegen. Ik moest naar de toilet gaan, maar durfde niet te gaan het voelde niet fijn en vond het eng. Er gingen van alles door mijn hoofd heen. Het is geen pretje om door de trein heen te lopen. Ik werd van alle kanten geworpen, van de linkerkant naar de andere kant en dan weer andersom. De toiletten waren vies en ruiken verschrikkelijk naar urine. Mijn grote angst was, toen ik hangend op de toilet ging zitten, dat de trein mij zou kunnen laten vallen op de toilet pot. Ik realiseerde me dat dit geen goede zet is geweest en dat ik dit nooit meer zou willen doen.

Er werd al gauw weer donker en ik ging toch proberen mijn ogen dicht te doen. Na 10 min werd ik al weer wakker met kramp in mijn armen en pijn in mijn rug. Ik keek naar buiten en kon niks meer zien het was pik donker. Je kon alleen de grillige geluiden van de trein horen over de roestige rails. Ik keek op mijn mobiel en zag dat ik nog 14 uur nog te gaan had. 

Om 08.05 uur waren wij in Da Nang aangekomen.

Toen ik mijn spullen onder mijn bed vandaan haalde, rende een muis heel snel van onder mijn bed, naar de andere bed. Er glamde een horror kreet door de trein heen. Als ik had geweten dat er 17 uur lang een muis onder mijn bed had gezeten, had ik geen oog dicht gedaan.