The killing fields

Cambodja 25 november.

Dag 1 

Tijdens planning rondreizen Azië, kwam Cambodja ook erin voor, ik weet heel weinig van Cambodja en ken het alleen van de film, Good morning Vietnam.

Aangekomen Cambodja stond er een klein mannetje met een bord met mijn naam erop geschreven te wachten bij uitgang airport. Welkom Cambodja Yohaila Martis! Het duurde wel even voordat ik bij mijn hotel was. De meeste van de tijd heb ik in de file gestaan. Ik zei nog tegen de taxichauffeur van, wat is het druk hé, maar hij gaaf amper antwoord en zei oh ye bussy. Ik dacht straks pakt hij zijn vertaler, want dat doen ze allemaal. Je weet toch google translate, gelukkig deed hij het niet daar was ik te moe voor en viel ook steeds half in slaap. 

Eindelijk gearriveerd bij mijn hotel waar ik heel vrolijk van werd, mijn bagage werd gelijk uit de auto gehaald en door de picolo van het hotel uit mijn handen genomen.

Het hotel lig midden de stad en het eerste wat me opviel, is dat het een heel druk plek is en er is van alles te zien, het stikt hier van de drink en  eetgelegenheden. Er liepen veel mensen op straat en wat mij gelijk opviel, is dat iedereen bezig was. Het voelde gelijk raar gewoon strange, mijn zintuigen konden op dat moment alle prikkels die er waren niet met mijn verstand en gevoel plaatsen. Halverwege draaide ik me om, om terug naar mijn hotel te lopen het leek me veiliger, ik werd onzeker en weet niet waarom+ gevoel) en het werd ook al donker.  Ik kon me niet meer oriënteren en elke straat leek op elkaar en er waren zoveel van de straten.  Ik werd aangekeken en aangesproken wat ik gelijk zoiets had he, dat doen ze niet in Vietnam en dat maakte me angstig, want stel dat ik nu verdwaald? Terug lopend naar mijn hotel ging ik bij een restaurant zitten omdat ik daar twee toeristen zag zitten en mijn brein vertelde mij gelijk dat dit okay was. Vreemd eigenlijk want dat hoeft niet eens zo te zijn. Maar ik ging toch zitten, een jonge knul kwam naar me toe legde de kaart voor mijn neus op de tafel en met een stalen gezicht wees hij op de kaart naar het menu.

Hier in Cambodja, trouwens overal in Azië doen ze dat, als je ergens gaat zitten krijg je gelijk de menu aangeschoven. Ik heb een bord soep besteld, naam een hapje en er sprongen gelijk tranen in mijn ogen en rook uit mijn oren en vuur uit mijn mond. Ik riep die jonge knul en vroeg voor een biertje om het vuur te doven hij keek me aan bracht het bier en liep weer weg zonder een spier te bewegen op zijn gezicht.

De volgende ochtend had ik een tour naar killing fields. De geschiedenis van Cambodja is te verschrikkelijk om waar te zijn, dus moest ik het zien om deze mensen te kunnen begrijpen. Ik heb de hele tour alleen maar lopen huilen, dus de tour heb ik huilend gedaan. Ik had audio oortjes in het Nederlands om niks te willen missen.

Onderweg terug naar het hotel met de bus, speelde het verhaal en de beelden nog in mijn hoofd. Ik kon alle pijn nog voelen, terwijl het niet lichamelijk is, gek genoeg! Dit  verhaal heeft maar 40 jaar terug zo lang geleden gespeeld Cambodja had een leider Pol pot echte naam Saloth Sar. Pol pot was een communistisch didactor die had besloten dat Cambodja een groeiende economische  land kan worden door alleen rijst hier te oogsten. En die leider pol pot had besloten om alleen boeren dus mensen uit het platteland hiervoor nodig te hebben.

En zo gaf hij de opdracht om iedereen die intiligent eruit zag of een bril droeg, vermoord moest worden. Ook dokters hoog geleerden, alle opgeleide mensen iedereen werd gevangen genomen gemarteld en geexuteerd.

Eenmaal gevangen werd je vermoord daarna je hele familie. Vrouwen werden van hun kinderen gesepareerd en vermoord. De baby's werden voor de ogen van de moeders aan hun benen vastgehouden en met hun hoofd tegen een boom doodgeslagen. Het zijn afschuwelijke en onmenselijke handelingen .Eerst werden ze gevangen genomen en dan gemarteld en geexuteerd. Niemand overleefde het, ja enkelen omdat ze goed waren in, bv kettingen  waar de mensen mee geketeld werden aan voeten en handen naakt op bedden zonder matrassen. Ze werden elke minuut opnieuw geslagen. Schreeuwden ze, dan kregen ze meer slagen wat natuurlijk ook gebeurde. En daarna werden ze weer vastgeketend op het kale stalen bed, aan de ketting waarmee ze geslagen werden. Door de slagen gingen hun rug helemaal open en kapot. Waardoor slapen op de rug onmogelijk was. Draaiden ze zich om, en maakte de ketting lawaai kregen ze meer slagen bovenop. Hun tanden werden uit hun mond getrokken ze zaten vast in een heel klein hokje met z'n tweeën. Om hun behoeften te kunnen doen kregen ze een plastic tasje en owee als je morst, moesten ze het oplikken en opeten.

Ik heb met pijn in mijn hart naar al die 10.000 foto's van vrouwen kinderen mannen ouderen die alleen al in deze gevangenis zijn omgekomen. In totaal heeft Pol pot 1,7 miljoen eigen mensen brute duivelse wijze mishandeld en geexuteerd. Ik heb geen foto durven plaatsen te shokerend.

Op you tube of Google kan je uitgebreid deze trieste macabere geschiedenis lezen en zien ( bv historia.net)

Als je dit herhaal weet snap je ook de mensen hier, maar toch ondanks zijn het vriendelijke mensen. Als je geen tuk tuk wil lachen ze toch met je en laten ze je gelijk met rust. Het zijn gelukkige mensen en hard werkende mensen. Het is een land waar ik nog veel pijn blijft voelen als ik in de deze stad rond loop.